יום ראשון, דצמבר 14, 2014

ווען עס קומט און ווען עס קומט ניט מײַן ליבע













ווען עס קומט און ווען עס קומט ניט מײַן ליבע



ווען עס ווײַזט זיך מיר אויס,

אַז די וועלט איז קרום

בורטשע איך און בורטשע:

שורום־בורום־שורום...



אויב נחת כ'טו אַ שעפּ –

די וועלט איז גלײַך פֿון ס'נײַ.

זינג איך מיר און זינג:

טרײַלײַ־טרײַלײַ־לאַ־לײַ...



ווען דער גרויער הימל

פֿאַרטונקלט דעם אַרום

בורטשע איך און בורטשע:

שורום־בורום־שורום...



אויב ס'קומט צו מיר מײַן ליבע

און באַשײַנט דעם הײַנט –

זינג איך מיר און זינג:

טרײַלײַ־טרײַלײַ־לאַ־לײַ...







*   *   * 



האָסט ניט אַ קלאַפּ געטאָן צו מיר אין שויב...

שטאַרבט מײַן טאָג אין ליידן שווערע

ס'ווערט פֿון אים בלויז גרויע שטויב –

אויפֿן אָרט פֿון ליכטיקע שטערן...







*   *   *



איך וועל דיך ניט רופֿן צוריק

כאָטש כ'קאָן ניט לעבן אָן דיר.

כ'וועל ניט בויען צו דיר קיין בריק

כאָטש כ'קאָן ניט לעבן אָן דיר.



קיין טרערל וועל איך ניט לאָזן

כאָטש כ'קאָן ניט לעבן אָן דיר.

מײַן האַרץ פֿאַר דיר איז פֿאַרשלאָסן

כאָטש כ'קאָן ניט לעבן אָן דיר.



ניט פֿאַר דיר וועל איך זינגען מײַן ליד

כאָטש כ'קאָן ניט לעבן אָן דיר.

כ'זאָג אַן אַנדערער: "איך האָב דיך ליב",

כאָטש כ'קאָן ניט לעבן אָן דיר...







*   *   *



אויף אַ בוים דעם אָסיענס אַ טרער,

אַ געזעגן־ליד עס זינגט אַ פֿויגל...

און אפֿשר, האָב איך ניט געהערט,

איר קלאַפּן אין מײַנע שויבן?



ס'לויפֿט אַ שליטן, ס'הירזשעט אַ פֿערד,

אַ וויוגע די צווײַגן צעשויבערט

און אפֿשר, האָב איך ניט געהערט,

איר קלאַפּן אין מײַנע שויבן?



ס'בויען בושלען נײַע נעסטן

אַ פֿויגל פֿאַרגייט זיך אין טרילן

מע קלאַפּט. די טירן איך עפֿן...

בלויז דער פֿרילינג,

           דער פֿרילינג,

                          דער פֿרילינג...